روز جهانی کارگر و روز معلم

از این همه دروغ خسته شدم . از این همه وعده ها یی که عملی نمی شوند حالم به هم می خورد . هر سال در این روزها هرکس از مسئولین مملکتی تریبونی پیدا می کند در مورد معلم و کارگر داد سخن می دهد ولی دریغ از یک قدم عملی . انگار مسئولین عادت کرده اند به این که باید یک حرفهایی بزنند و مردم هم عادت کرده اند که باید به آن حرفها دلخوش باشند و انتظار عملی شدن آن وعده ها را هم ندارند .
تا دلتان بخواهد در این روزها وعده و وعید از مسئولین می شنوید و باز سال دیگر هم تکرار همانها را از دهان همان آدمها یا از دهان جانشینان آنها دوباره می شنوید .
انگار آنها حرفهای سال قبلشان را از یاد برده اند و مخاطبانشان هم فراموش کرده اند که سال گذشته چه شنیده اند .

از سال 58 که در جمهوری اسلامی ایران اولین روز جهانی کارگر برگزار شد 30 سال می گذرد .در این مدت جمعیت کارگری ایران رشد زیادی داشته است .تعداد کارخانجات و محلهایی که کارگران در آن مشغول کار هستند اضافه شده والبته تعداد زیادی هم از این محلها تعطیل شده است . جامعه کارگری ایران هنوز نتوانسته به یک انسجام قابل قبولی برسد .هنوز تشکلهای کارگری به رسمیت شناخته نمی شوند .هنوز کارگران حق اعتراض و اعتصاب ندارند . هنوز قانون کاری که مدافع حقوق کارگران باشد وجود ندارد . شعار هایی که مسئولین جمهوری اسلامی در آنروز ها میدادند در روز های اخیر از آرشیو تلویزیون بیرون آمده و روی صفحه تلویزیون ظاهر می شود . همیشه می گفتند و هنوز هم می گویند که نگاهشان به انسان و بویژه زحمتکشان نه مثل جوامع سوسیالیستی ست و نه مثل جوامع سرمایه داری . چیزی بهتر از این ها به مردم عرضه خواهند کرد اما گذشت 30 سال نشان داد که شعار هایی که زمینه عملی ندارند چه زود مثل حبابهای روی آب می ترکند و از بین می روند و تو خالی بودنشان آشکار می شود. ای کاش این حرفها به نام دین زده نمی شد .