۱۳۸۹ مهر ۲۱, چهارشنبه

تنها صداست که میما ند

بانوی آواز ایران در گذشت .
من و همسن و سالهای من با صدای مرضیه انس و الفت زیادی داریم .
وقتی از دلتنگی جان به لب میشدیم " سنگ خارا " گواه دل شیدایمان بود .
وقتی سرخوش بودیم زمزمه می کردیم "می زده شب چو زمیکده باز آیم ....."
وقتی مست بودیم می خواندیم " اگر مستم من از عشق تو مستم  ....عشق تو مستم ...."
شکستهایمان را پر میکردیم با " ساغرم شکست ای ساقی ...رفته ام زدست ای ساقی ..."
 انتظار هایما ن را با " دوسه شبه که چشمام به دره ..." میگذراندیم 
وحا ل مرضیه می خواند :
" از برت دامن کشان     رفتم ای نامهربان 
  از من آزرده دل        کی دگر بینی نشان 
                      رفتم که رفتم
و من می خوانم :
" چی بگم وقتی که این دیوونه دل بونه میگیره 
تورو میخوا د         تورو میخواد                     چی بگم
چی بگم وقتی که سر میزاره رو دیوار سینه 
تورو میخواد            تو رو میخواد         چی بگم  "
بانوی آواز ایران رفت ولی صدای همیشه کوکش با من ست . من جوانیم را با صدای او به میانسالی رساندم و میانسالی ام را با زمزمه ترانه های او به کهنسالی میبرم .
ایکاش صدای مرضیه به  سیاست آلوده نمیشد .
اما با همه ی این حرفها این صدای مرضیه است که برای همیشه می ماند و نه گرایش سیاسی خاص او در واپسین سالهای عمرش  .
 یادش را گرامی می دارم  و به دوستداران صدایش تسلیت میگویم.
روحش شاد ! 
 

۱۳۸۹ مرداد ۲۲, جمعه

سخنی عجیب

بعد از خودم پرسیدم چرا زنان و کودکان درردیف انسانهای فرومایه و بی شرم قرار داده شده اند؟
برای این سوالهایم پاسخی پیدا نکرده ام .
ظاهرا اداره تبلیغات اسلامی تنکابن لازم ندانسته که بنویسد این سخن را از کجا نقل کرده است .شاید پنداشته است هرسخنی که منسوب به مولا علی باشد مردم آنرا می پذیرند!
قضاوت با شما