تنها صداست که میما ند

بانوی آواز ایران در گذشت .
من و همسن و سالهای من با صدای مرضیه انس و الفت زیادی داریم .
وقتی از دلتنگی جان به لب میشدیم " سنگ خارا " گواه دل شیدایمان بود .
وقتی سرخوش بودیم زمزمه می کردیم "می زده شب چو زمیکده باز آیم ....."
وقتی مست بودیم می خواندیم " اگر مستم من از عشق تو مستم  ....عشق تو مستم ...."
شکستهایمان را پر میکردیم با " ساغرم شکست ای ساقی ...رفته ام زدست ای ساقی ..."
 انتظار هایما ن را با " دوسه شبه که چشمام به دره ..." میگذراندیم 
وحا ل مرضیه می خواند :
" از برت دامن کشان     رفتم ای نامهربان 
  از من آزرده دل        کی دگر بینی نشان 
                      رفتم که رفتم
و من می خوانم :
" چی بگم وقتی که این دیوونه دل بونه میگیره 
تورو میخوا د         تورو میخواد                     چی بگم
چی بگم وقتی که سر میزاره رو دیوار سینه 
تورو میخواد            تو رو میخواد         چی بگم  "
بانوی آواز ایران رفت ولی صدای همیشه کوکش با من ست . من جوانیم را با صدای او به میانسالی رساندم و میانسالی ام را با زمزمه ترانه های او به کهنسالی میبرم .
ایکاش صدای مرضیه به  سیاست آلوده نمیشد .
اما با همه ی این حرفها این صدای مرضیه است که برای همیشه می ماند و نه گرایش سیاسی خاص او در واپسین سالهای عمرش  .
 یادش را گرامی می دارم  و به دوستداران صدایش تسلیت میگویم.
روحش شاد !